Kwestia wiary

Ja Boga czuję. Zwłaszcza, jak go potrzebuję. Rym niezamierzony.

Harry'ego Pottera całego przeczytałem i nie rzucało mnie po Kościele. W ogóle mnie nie rzucało.

Post został pochwalony 0 razy

Jestem gorącokrwistą słowianką i tkwią we mnie silne pierwotne uczucia, więc Boga czuję najbardziej [właściwie tylko wtedy] na łonie natury. Ten błogostan, świeże powietrze, zwierzątka, roślinki, woda. Ech, piękna rzecz. Choć nie wiem czy to taki Bóg w rozumieniu chrześcijańskim, właściwie nie jest to dla mnie takie ważne.

Żeby była jasność - w przeciwieństwie do koleżanki Dody nie uważam się za elfa @_o

Ale za to gadam do grzybów w trakcie grzybobrania. Tak - borowiki szlachetne to inkarnacja boskości dla mnie.

Polecam.

Post został pochwalony 0 razy

Ja wierzyłam w Boga jako dziecko, tak mnie wychowywano. Potem przyszedł okres zwątpienia, który trwał jakieś 3 lata. Z czasem doszłam do wniosku, że wiara nie jest dla mnie i szczerze mówiąc, od czasu kiedy jasno mówię sobie i innym, że jestem niewierząca to lepiej się czuję sama ze sobą. Ten moment kiedy nie za bardzo wiedziałam co ze sobą zrobić był najgorszy.

Post został pochwalony 0 razy

To chyba najważniejsze, żeby być ok w stosunku do siebie. Bo potem człowiek ma problemy z tożsamością.

Post został pochwalony 0 razy

http://www.youtube.com/watch?v=ZeFJCPSfCyY
Hołownia fajnie gada. Ważne momenty: 0:50, 2:18.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez janoszdobrosz dnia Pią 23:14, 01 Lip 2011, w całości zmieniany 1 raz